"පොෂ් බල්ල්ලෙක්ද...වල් බල්ලෙක්ද"

ඔන්න එකමත් එක ගමක කොල්ලෙක් හිටියලු.ඒ කොල්ලට තමන්ගේ බඩවියත රැකගන්න කරන රස්සාව නිසා උපන්දා ඉදන් ජීවත්වුන ගමෙන් ඈත්වෙලා කිලෝ මීටර් 200 කටත් වඩා දුර බැහැර ප්‍රදේශයකට යන්න සිද්දවුනාලු.ඉතින් මේකා එහාට ගිහින් රස්සාවත් කරගන අනිත්වැඩත් කරගන පාඩුවේ ජීවත්වෙනවලු.ආ...අමතක වුනානේ.මූට කෙල්ලෙකුත් හිටියලු අවුරුදු 6ක් විතර තිස්සේ ඉදන්.දවල් වරුවේ රස්සාව කරලා ගෙදර ඇවිත් මහ රෑ 1-2 වෙනකන් මල් කඩන එක තමයිලු මේකගේ දිනචරියාව. ඔහොම ඉන්නකොට මේ ගෑනු දැරිවි මේ කොල්ලව දාලා යන්න ගියාලු.දැන් කොල්ලා හෙන දුකින් සංතෝශෙන් කාලේ ගතකරනවලු.දුක නැතිකරගන්න කියලා දවල් කාලයේදී යකාවගේ වැඩකරන කොල්ලට අවුලවුනේ රෑ වරුව ගතකරන එකලු.මහ රෑ තිස්සේ මල් කඩලා පුරුදුවුන මේකට ඒ පුරුද්දට නින්ද යන්නෙත් නැතිලු.මූ කරන්නේ සිගරට් එකක් කටේ තියාගන මනෝ ගහගන ඉන්න එකලු.ඒ ඉන්නගමන් මෙච්චර කාලෙකට පොතක කොලේක බලිකුරුටු විතරක් ඇඳපු මූ ;  අතට අහුවෙන කොලකෑලිවල, පොත් පිටුවල "කවි වගේ ඒවා" කුරුටුගාන්න පටන් ගත්තලු.හැබැයි ඌ අතින් කුරුටු ගෑවුනේ දාලාගිය කෙල්ලට ලියන අඳෝනාමලු.මූ කොච්චර නෑ කියලා කිවුවත් කෙල්ල ආපහු එයි කියන බලාපොරොත්තුවකුත් ඒ කාලේ මුගේ හිතේ තිබුනලු.

ඔහොම ඉන්න අතරමග "සිංහළ බ්ලොග් "කියල එකක් ගැන මූට මතක්වුනාලු.ගොඩ කාලෙක ඉදන් ඔය බ්ලොග් කියන ජාතිය එහෙන් මෙහෙන් කියෙවුවත් මූ වැඩිපුර ඒකට යොමුවුනේ නැත්තේ එච්චර කාලෙකට මල් කඩනවා ඇරෙන්න මූට ඒවා කියවන්න තරම් වෙලාවක් තිබුනේ නැති නිසාලු.දැන් ඉතින් මූට රෑ තිස්සේ මේවා කියවන්න කන පැලෙන්න වෙලාව ලැබුනවෙලේ මූ බ්ලොග් කියවලා සමහර බ්ලොගර්ස්'ලගේ පරණ ලිපිත් ඇද ඇද කියෙවුවලු.ඔන්න ඔහොම ඕවා කියවනකොට "මාතලන්" කියලා එකෙක් "කැම්පස් සිංඩිය " කියලා එකකට ලියපු "බොගක් දාන්නේ කෙසේද?" කියලා ලියල තිබුන ලිපිපෙල මූ දැක්කලු.දැන් මූටත් මේක බලාගන බ්ලොගක් හදාගන්න ඕනෙවුනාලු.ඉතින් මූත් ඔය මාතලන් කියන එකා ලියපුවා බලාගන බ්ලොග ඇටෙවුවලු.අනිත් ඒවා කොහොමවුනත් හදන බ්ලොගට නමක් දාන්න ගියහම මූට එපාවුනාලු.රටක භූත නම් මතක්කර කර ඉන්නකොට මූට මතක්වුනාලු මුගේ ෆෝන් කට්ටෙන් ගත්තු කටුස්සෙකුගේ රූපයක් මූ ලඟ තියනවා කියලා.දාලා ගිය එකීත් කටුස්සෙක්වගේ පාට වෙනස්කරන නිසා ඒ ඇත්තියි, ඒ ඇත්තිගේ මවු දෙමවුපියොයි ගැන හිතේ උපන් සෙනෙහස නිසාම මේ කොල්ලා මූ හදන බ්ලොගට "කටුසු හදවත" කියලා නමක් තිබ්බලු.

ඒකේ පැත්තකින් වැල්ලවත්ත මුහුදුවෙරළේදී ඡායාරූපයට නගපු ඒ ඇත්තිගේ සහ මේ කොල්ලාගේ අඩි සටහන් දෙකකුත් එල්ලුවලු.දැන් වැඩේ සෙට්වුන නිසා මූ පටන්ගත්තලු කියන්න මුගේ අඳෝනාව.පළවෙනි එකත් දැම්මලු.කට්ටිය නෑලු.කමෙන්ටුත් නැතිලු.දෙවනි එකත් දැම්මලු.ඒකටත් ඒ සෙතේමලු.හෙන අප්සට් එකේ ඉන්නකොට මූට මතක්වුනාලු මූ කියවපු බ්ලොග් කමෙන්ට්වල ඉන්න ෆිට් බුවෙක්ව "අටමා" කියලා.ඉතින් මේ විස්තරේ කියලා මූ දැම්මලු අටමට මේල් එකක්.ඔන්න ඉතින් දාන පරක්කුවෙන් මූත් එවුවලු මාගල වගේ මේල්ලුවක්.ඉතින් ඒකේ තිබුන අවවාද ,උපදෙස් ගුරුකරගන හිමින් හිමින් මූ, උගේ බ්ලොග් ලියන වැඩේ කරගන ගියාලු.2014 ඔක්තෝම්බර් මාසේ ඉඳන් ලියපු කොල්ලා 2016 මාර්තු 15 අලුත් පෝස්ට් එකක් ලියන්න පටන්ගන්න හදනකොට අමුතුම සීන්කෝන් එකක් දැක්කලු.ඌ පෝස්ට් 99ක් පබ්ලිශ්කරලලු.

ජීවිතේ අමාරුම කාලෙක පුරුදුවුන මේ පුරුද්දට නොදැනුවත්වම මම ඇබ්බැහිවෙලා.හුරුපුරුදු ප්‍රදේශයෙන් ඈත්වෙලා හුරුපුරුදු ජීවන රටාවෙන් ඈත්වෙලා ගතකරන ජීවිතයට මේ පුරුද්ද අස්වැසිල්ලක්ම වුනා.මුලදී මේක ලියන්න විරහවම හේතුවක් වුනත් පස්සේ පස්සේ විරහව අමතකකරලා පුරුදු ජීවන රටාවට ආපහු එන්නත් මේ පුරුද්ද ඉවහල්වුනා.හිතට හිතෙන දේවල් පිටකරන්න මාධ්‍යක් වෙනගමන්ම මේ බ්ලොග් ඇබ්බැහියෙන් විශාල දැණුමකුත් ලබාගත්තා.තාමත් කවියෙක්, ලියන්නෙක් කියලා මටම නොහිතෙන මගේ බලි කුරුටු කියවලා අදහස් දක්වන්නත් පිරිසක් ඇතිවුනා.එහෙම තත්වෙකදී මේ 100 වෙනි ලියවිල්ල ගැන මගේ හිතේ තියෙන්නේ සිහින් සතුටක්.

මම වගේම තව ගොඩක් නවක බ්ලොග්කාරයන්ට බ්ලොග්කරනය පිළිබඳව අත්පොත් තැබීමට මග විවරකල "මාතෙට", එදා උදවු ඉල්ලපුගමන් කවමදාවත් අදුරන්නේ නැති මට උදවුකරපු "අටමට" මගේ විශේෂ ස්තූතිය.උඹලා දෙන්නා එදා ඒ විදිහට මට උදවුනොකරන්න අද කටුස්සෙක් නෑ.උඹලා දෙන්නා මගේ බ්ලොග් ලෝකයේ ගුරුවරු වෙන්නේ අන්න ඒ නිසාමයි.මගේ පළවෙනි අදහස් දක්වන්නා විදිහට කමෙන්ට් කරමින් ,නව රැකියාවේ කාර්යබහුලත්වය නිසාම බ්ලොග් ලෝකයෙන් ඈත්වුනත්, ඒ වෙනකම්ම මගේ හැම පෝස්ට් එකකම මාත් එක්ක හිටපු "රූපේ" ," මගේ දෙවනි කමෙන්ටර් වුන "මයියා" (මහේශ් ), "මනෝශ්" උඹලා තුන්දෙනාට ගොඩක් ස්තූතියි කරපු  හැමදේකටම. බ්ලොග්කරනයේ මගේ පළමු යෙහෙලිය; "තනි තරුවා", උඹටත් ගොඩක් ස්තූතියි ඒ මිත්‍රත්වයට. "කවිකාර සිතිජඉමේ - තනුවෝ" ;උඹටත් එහෙම්මමයි.මේකෙදි හම්බවුන අනිත් විශේෂතම මිත්‍රයා; දයාබර "අරූ" අයියා.නවකයෙක්වුන මා හට ලබාදුන්න දිරිය තාමත් හදවතේ එහෙම්මමයි.ඒවගේම අවුරුද්දකට වතාවක් උපන්දින සුබපැතුම්පතකට කවියක් වගේ එකක් ලියපු මාව මේ විදිහට කුරුටුගාන්න පෙලඹෙවුව; ආදරණීය මතක වගේම අමිහිරිම මතකත් ජීවිතේට උරුමකෙරුව කාලෙකදී මගේම වෙලා හිටිය "ඔබටත්" ගොඩක් ස්තූතියි මේ හැම දේකටම.ටිකෙන් ටික මේකේ පැලපදියන් වෙද්දී අදහස් දක්වලා මේ වෙනකම්ම මාත් එක්ක හිටිය හැම දෙනාගෙම නම් ලියලා ස්තූති කරන එක බොළඳ වැඩක් නිසාම ඒ හැමෝටම පොදුවේ ස්තූති කරන්නම්.උඹලා හැමෝම කවදාවත් හිතින් අමතක වෙන්නෙනම් නෑ.

බ්ලොග්කරනයේදී වගේම පෞද්ගලික හමුවීම් වලදීත් මේ තුලින් හදුනාගත් මිනිස්සුන්ගෙන් මට ලැබුන,ලැබෙන මිත්‍රත්වය ,සහෝදරත්වය සමහර වෙලාවට අදහගන්නත් බැරිතරම්.ඒ හැම දේකටම නැවත නැවතත් උඹලට ස්තූතිකරන ගමන්ම හැමෝම ආදරය කරන සේකරගේ කවියකින් මේක නතරකරන්නම්.

නොගැයූ ගීතයක තණුවක් වී
නොහෙලූ කඳුලක සිහිලක් වී
නොපැතූ පැතුමක කළලක් වී
නොපෙනී ඔබ මා සමග සිටී
............දැන් මට තනි නැත



කටුස්සා....