රුවලක් අහිමි ඔරුවක් -කවියක් වගේ එකකින්.....

රාජකාරියටත් වඩා සිද්දවුන අකරතැබ්බයක් නිසා අනුරාධපුර - මන්නාරම (පේසාලේ ) අතර හක්මන්කරනවා ඇරෙන්න වෙන වැඩක් කරන්න වෙලාවක් නැතිමවෙලා.සමහර දවස්වල රැය ගෙවෙන්නෙත් තලෙයිමන්නාරමේ.එහෙම රැය ගෙවන්න හිතට අල්ලන තැනකුත් හම්බුනා වෙරළ කිට්ටුව.තනියෙන් මල්පැන් තොලගාන්න මනාපයක් නැති නිසාත් ,යටතේ වැඩකරන සේවකයන් හා මල්පැන් තොල නොගාන නිසාත් (ලොකුකම පෙන්වීමට නොව එසේ සිදුකර පසුව ඇතිවන ගැටළුවලට මුහුණදීමෙන් පාඩම් උගෙන ඇති නිසා ) එහෙම දවස්වල පාළුවෙන් රැය ගෙවෙනවා.දවසක් මහ රෑ මුහුදේ සද්දේ අහගන ඉන්නැද්දී මේ බ්ලොග් වලම ලඟදී කියවපු කතාවක් ආපහු හිතට දැනුනා.ආපහු ලැට්-ටොප් එක දිගඇරගන ඒ කතාව කියෙවුවා.ඒක ගොඩක් හිතට දැනුන කතාවක් මටනම්.ගිම්මිගේ කෝළමේ "රුවලක් අහිමි ඔරුව". ඉතින් ඒක කියවද්දී හිතිච්ච දේවල් මගේ හුරුවට කොලේකට අකුරුවුනා.ඒ අකුරු ඇගෙන් නොඅසා පලකරන්නට හිතා හිටියත් ,මූණුපොතෙන් මුනගැසුන ඇගෙන් ඒ සදහා අවසරත් ලැබුනා.ඔය පල්ලෙහා තියෙන්නේ ඒ අකුරු.ඒක කියවන්න කලින් මෙතන්ට ගිහින් ගෙම්බි ලියපු ඒ කතාව කියවලම එන්න.මෑත කාලීනව එකතුවුන බ්ලොග් අතරින් හිතගිය එක බ්ලොගක් තමයි ඇයගේ බ්ලොග් අඩවිය.සමහර කතා ලීවීමේදී හිතාගන්නවත් බැරි දක්ශකමක් ඒකා පෙන්නලා තියනවා.තාම ඒ පැත්තට ගියේනැති කවුරුහරි ඉන්නවානම් ඒ පැත්තට ඔළුවදාලා හොඳ,නරක කියලා දීලා ඇයට දිරියක් වෙන්න කියලා ඉල්ලා සිටිනගමන්ම ආපහු ඇවිත් මේකත් කියවලා මට බැනලා පලයල්ලා කියලත් ඉල්ලා සිටිනවා.


ඉරටු මතුවුන වහල අස්සෙන් තරු එකින් එක බලනවා
මගෙ සිරුර මත හති හලන හඬ රැහැයි හඬ මැද ඇහෙනවා
පුරුදු නුපුරුදු රළ නැගෙන හඬ දෙසවනේ රැවු නගනවා
නුඹ නොඑන්නට දොර වසන්නට පුතුගේ කුස ඉඩ නොදෙනවා

මටත් තිබුනා මට උරුමවුන ප්‍රේමයක් පපු කැනැත්තේ
උදුරගත්තේ සුළඟේ නුඹමය නිවූ සරතැස දුරුත්තේ
අහිමිවුන පසු රුවල ඔරුවට නැවතුනත් දිවි අනන්තේ
නවත්තන්නේ කෙලෙස පුතු දිවි සැනසුමක් නැති දිගන්තේ

උපන්දා සිට පා ලකුණු රැඳි වැල්ල ගිණියම් වූ දිනේ
අත වැනුව සිය ගණන් ලිහිනියෝ පැලෙහි දොරකඩ සක්මනේ
තුරුළුකරගන පුතුව පපුවට ජීවිතෙයි නෙත වැගිරුනේ
ලය නොවෙයි කිරි එරුන ලැම හැම දෙනෙතටම රසඳුන වුනේ

බලන්නට කුස දැවෙන ගිනි දෙස සිතුවෙවත් නැති සිත් අරන්
කෙසේ සිතුවෙද මගේ සිරුරත දැවෙන බව උණුසුම පතන්
ගැහැනියක් නොව මවකි මම අද සිතන්නට බැරි කුහකයන්
ලඟට එන හැටි ලොවම දෙන්නට දකිනවද දෙව් මෑණියන්

හොවාගත්තද නුඹව සිරුරත හැඟීමක් නැති සිත වසන්
නොම මවනු මැන දෑස් මත්තේ දරණුබැරි සුභ සිහිනයන්
නගාගන්නට බැරිව ලතැවෙන දෙතොල මත්තේ සිනහවන්
මවාගන්නෙමි සිහිකරන් මම පසෙක නිදනා පුතු නමින්

කටුස්සා....

ප.ලි.-විශේෂ ස්තූතිය:

"පපුකැනත්ත" කියන වචනේ ගැන විචිකිච්චාවක් ඇතිවුන වෙලාවක උදවුකරපු "නිහඬ සිත්තරාවි"ටත්, ගෙම්බිටත්.....