බස් රථයක් පිරිමි ඇසින්

රාජකාරී කටයුතු ඉවරකරල ගෙදර දුවන්න ලෑස්තිවෙලා එලියට බහින වෙලාවෙදි හයියෙන් වැස්සොත්.....හම්මෝ දැනෙන සතුට.මේ ලිපිය කියවන ඔබ නිවසට යාමට පොදු ප්‍රවාහන සේවයක් යොදාගන්නා අයෙකුනම්,ඒ සතුට දෙගුන වෙලා දැනෙනව ඇති ඔබටත්...ඇත්ත,හවස 4 සිට 6.30 දක්වා පායන වෙලාවට බස් එකකට ගොඩවෙන්න කරන සටනට අමතරව ඒ  වෙලාවට වැස්සොත් විදින දුක හතුරෙක්ටවත් ලැබෙන්න එපා කියල කියන කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන් ඔබත්.පාපුවරුව තෙමෙන නිසා එකේ යන 10-15 ත් ඇතුලට රින්ග ගත්තහම හැකරැල්ලෙකුට රින්ගන්න බැරි ඉඩක හිකනලෙක් රින්ගනව වගේ තමයි.ඒ අස්සේ උදේ ඉදන් මහන්සියට වැටුන දාඩියට වතුර වැටුනහම එකතුවෙන ආත්මගත ජීවන සුවඳ....රෝස මල් කැලේක තනිවුනා වගේ හැඟීමක් තමයි හිතට ගෙනත් දෙන්නෙ.මේ ඔක්කොම ඉවසගන ගෙදර එන අතරමග තවත් හිතවත් යාළුවෙක් නිතරම අපිට දකින්න ලැබෙනව.කාන්තා පාර්ශවේ එක්ක තමයි එයා ගොඩක් හිතවත්.


මාර්ග අන්ක 170,අතුරුගිරිය-පිටකොටුව බස් රථය,මහ වරුසාවෙ හවස 5.45ට විතර බත්තරමුල්ල ප්‍රදේශය පහු කරනව.කාර්යයාලයක වැඩ නොකලත් පූරුවෙ පිණකට මමත් ඒ බස් රථයේ මගියෙක් එදා,අර ඉහල සදහන් කරපු සියළුම අත්දැකීම් අත්ව්ඳින.ඇගේ ප්‍රමාණෙ නිසා කොන්දොස්තර සහෝ මාව ඉස්සරහට යවන්නෙ නෑ.තව දෙන්නෙක් දාන්න පුළුවන්නෙ ඌට එතකොට.මමත් ඉතින් පෙම්මුල්ලට ආසන්නව පොල්ල අල්ලන් ඉන්නව,බස් එකේ.මට වඩා අසුන් 3-4 විතර රියදුරු අසුන දෙසට වෙන්න යාබද අසුන් දෙකක ඇදි අල්ලාගන ඉන්න ගැහනු ළමයෙක් බොහොම අපහසුවෙන් වගේ හැසිරෙනව.වෙලාවකට එහෙට මෙහෙට වෙමින්,නළල රැලි ගන්වමින් හා වෙනත් ඉරියවු වලින් යම් අපහසුතාවක් පිළිබදව ඇය වට පිට සිටින්නන්ට දැනගන්නට සැලස්සුව.ඇයට පිටුපසින් අවුරුදු 40 පමණ අයෙක් මැද පොල්ල අල්ලගන අනිත් අත නිදහසේ බිමට එල්ලගන ඇයව තෙරපනව.හ්ම්ම්....හිතුව හරි ඔයා....ජැක්සන් කෙනෙක්....ජැක්සන්ගෙන් එහාටත් ගිය වනචරයෙක්.

ඇය කිහිප විටක් හැරී ඔහු දෙස රවා බැළුවද ඔහු මුකුත් නොදන්න ශාන්තුවරයෙක් වගේ පාඩුවේ තමන්ගේ වැඩි කරගන යනව.ඇය ඉන්න තැනින් වෙන තැනකට යන්න උත්සහ කරත් ඉන්න සෙනග කන්දරාව ඒකට ඉඩක් දුන්නෙ නෑ.තලාහේන ප්‍රදේශයේදී අතක් නිදහස් කරගත් ඇය ඒ අතින් එම පුද්ගලයාගේ කම්මුල අතගෑව,වේගයෙන්.ඒත් එක්කම මොනවදෝ වේගයෙන් කියන්න ඇය උත්සහ ගත්තත් ඇයගේ වචන පැටලී කතාකරගන්න බැරුව ඇය ඉකිබිඳින්න පටන්ගත්තා.අසල අසුනේ සිටි අයකු තම අසුන ඇයට දුන් හෙයින් එහි ඉඳගත් ඇය ඉකිබිඳිමින්ම ඉදිරිපස අසුනට නැඹුරුවුනා.

ඒ මම විස්තර කලේ මම දැකපු දෙයක් වුනත්,ඔබ දිනපතා බස් රියෙන් ගමන් ගන්නෙකුනම් මේ හා සමාන සිද්ධීන් ඔබත් දැකල ඇති.සමහරවිට සතිපතා හෝ දිනපතා වෙන්නත් ඇති.මෙය කියවන ඔබ කාන්තාවක්නම් සමහරවිට මෙවනි අත්දැකීම් ඔබත් විඳල ඇති.මම මේ ලිපිය ලියන්නේ ඉහත කතානායිකාවගේ මුවින් පිටනොවී සිතේ සිරවූ බොහෝ හැගීම් හෝ එයට සමානයැයි මවිසින් උපකල්පණය කල වචන සමාජයට දිගහැරීමටය.ඒ සිදුවීම එතකින් නිමාවුනත් ඒ බස් රථයක් තුල සිදුවුන පළමු හෝ අවසාන ස්ත්‍රී හින්සනය නෙමෙයි.තවමත් එය එදා වගේම;නැත්නම් ඊටත් වඩා දරුණුව සිදුවෙනව.තිත්ත ඇත්තනම් ඔබ මේ ලිපිය කියවන තප්පරයේ පවා දහසක් ස්ත්‍රීන් බස් රථ තුල මේ තිරිසන් හින්සනයට මුහුණ දෙන බවයි.

මේ කාරණවේදී,මෙම අධම හින්සනයට ලක්වෙන්නේ තරුණ කාන්තාවන් විතරයි යැයි ඔබ හිතනවානම්;ඒ ඔබ මවාගන්නා වැරදි චිත්‍රයක්.පසුගිය දිනක බස් රථයක් තුල තම ඔඩොක්කුවේ වාඩිවී සිටි අවුරුදු 9ක කුඩා දැරියකට ලින්ගික පීඩා කිරීමට උත්සහගත් අවුරුදු 70ක 'තරුණ මහත්මයෙක්' අත් අඩන්ගුවට ගත් බවට වූ පුවත්පත් වාර්තාව මේ සදහා වන හොඳම උදාහරනයයි.අවුරුදු 9ක පොඩි එකෙකුට එහෙම වෙනවනම් 18-20 තරුණියන් ගැන කතාකල යුතුද?ඊටත් වඩා දරුණුම කරුණ වන්නේ ඒ ක්‍රියාව සිදුකල 'මහත්මයාගේ' වයස අවුරුදු 70 වීමයි.හින්සනයට ලක්වන්නන්ගේ මෙන්ම ලක්කරන්ගේද වයස් මට්ටමට සීමාවක් නැති බව ඔබට පැහැදිලි ඇති.අවැසි වන්නේ ස්ත්‍රී භාවය පමණක්මදැයි සැක සිතෙන තරමට හින්සනයට ලක්වෙන ස්ත්‍රී වයස් පරාසය පුළුල් අගයක් දක්වා විහිදෙනවා.

සෙනග නැතිවෙලාවට ආසනයේ මුල්ලට වී ඉන්න තරුණියන්, බස් රිය තුල සෙනග වැඩිවෙත්ම ආසනයේ කෙළවරට පැමිනෙනු ඔබ ඕන තරම් දැකල ඇති.උසස්පෙල සමයේ මේක මට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වුනා.මේ ගැන අහන්න මම තෝරගත්තේ 'එවකට' මගේ පෙම්වතියයි.ඇය දුන් පිළිතුර වුනේ "සීට් එක මුල්ලේ ඉන්න කොට එහා පැත්තට පිරිමි කෙනෙක් ආවොත් බේරිල්ලක් නෑ.ඒ නිසයි අපි සීට් එක කෙළවරට එන්නේ" යි යන්නය.පිරිමින්ගේ එම පිළිකුල් සහගත හිරිකිත ක්‍රියා පිළිබඳ ඇය මා සමග පැවසූ දේවල් නිසා,පිරිමි ආත්මයක් ලැබීම පිළිබඳව මට ඇතිවුනේ ලැජ්ජාවක්.සමහර සිදුවීම් ඇගේ මිතුරියන්ට වූ ඒවායි ඇය මා සමග පවසන්නට ඇත්තේ පෙම්වතා වූවත් මගේ මුහුණ බලාගන කියන්න ලැජ්ජ හිතුන නිසා වෙන්න ඇති.(ඒ කාලෙ තිබුනෙ "අතින්වත් අත නෑල්ලු ආදරයක්" නොවැ ).ඒ කතා වලදි මට වැටහුන දේනම් තරුණියක් බස් රථය තුල ගමන්කිරීමේදී රථයට නැගීමේ සිට රථයෙන් බැසීම තෙක්ම තමන්ගේ ශරීරය බේරා ගැනීමට මහත් වූ සන්ග්‍රාමයක් සිදු කරනා බවය.ජීවන සටනේදී පිරිමින් සමග උරෙනුර ගැටී දහඩිය වගුරන ඇයට බස් රියේදීත් තවත් අමතර සටනක් සිදුකිරීමට සිදුවේනම්:ඊටත් වඩා ඛේදාන්තයක් තවත් තියනවද?

බොහෝ තරුණියන් අතර මගින් රියට ගොඩනොවන සෑම විටම වාඩි වී යාමට හැකි බස් රියක් තෝරාගැනීමට උත්සහ ගන්නව.ඒ හිටගන යාමට නොහැකි නිසා නොව වාඩිවී යාමේදී ඇතිවන හින්සන ක්‍රියා සාපේක්ෂව අඩු මට්ටමක පවතින නිසයි.තවත් කාන්තාවක් සමග එක අසුනෙ ඉදගන යාමට උපරිම උත්සහ ගන්නා ඇය,අසුනේ මුල්ලට නොයාමට මහත් පරිස්‍රමයක් ගන්නව.ඒත් ඒ සියළුම උත්සහ නිශ්ප්‍රභා වන්නේ බසයට සෙනග පිරෙන විටයි.එවිට ඇගේ උරහිසෙහි තමන්ගේ අන්ගජාතය උලන්නට උත්සහ ගන්නන් බස්වල හිඟනෑ.තවත් කාන්තාවක් සමග අසුනේ මුල්ලට වී ගමන් කරනා කාන්තාවකට වූවත් නිදහසේ යාමට ,අසුනත් බසයේ තහඩුවත් අතර ඇති ඉඩෙන් ප්‍රයෝජන ගන්නා වලත්තයන් ඉඩදෙන්නේ නෑ.අසුනේ අනිත් කෙළවර ඉදගන ඉන්නේ පිරිමියෙක්නම් ඇයට විඳීමට සිදුවන හිරිහැර තවත් වැඩියි.මේවගේ අවස්ථාවල මෙම නොමිනිසුන්  තමන්ගේ ඇඟිලි,වැලමිට,උඩු අත්ල,කකුල යන සෑම ශරීරාන්ගකින්ම උපරිම ප්‍රයෝජන ගන්න බලනවා.මීට පස්සේ බසයේ යනවිට බලන්න ඇස් ඇරල තරුණියක් ලඟ ඉදගන අත් දෙක බැඳගන යන ගරු ගාම්බීර මහත්මයකු දෙස;බලන්න ඔහුගේ ඇඟිලි දිහා.දැක්ක නේද කොච්චර හොදට ඒ ඇඟිලි වැඩ කරනවද කියල?.මේ සෑම උත්සහයකින්ම තමන්ගේ සිත සතුටුවන්නේ නැතිනම් තමන්ගේ අවසාන තුරුම්පුව ගහන්න මේ අය දෙපාරක් හිතන්නේ නෑ;"නින්ද".ඉතා ඉක්මනින්ම නින්දට වැටෙනා මොවුන් අනික් පස සිටින ස්ත්‍රියගේ ශරීරයට හේත්තු වී ගමන් කරන්නත්,තරුණිය තදින් වැලමිටෙන් අනින විට "සොරි" යැයි කියමින් එක් වරම අවදි වන්නටත් දක්වන්නේ පුදුම දක්ශකමක්.

බස් රියේ  රාක්කවල කොච්චර ඉඩ තිබුනත් ඒවායින් ප්‍රයෝජනයක් නොගෙන තම පාර්සලය හෝ ෆයිල් කවරය අතේම තබාගන යන නොමිනිසුන් දිහා බැළුවොත් පෙනේවි නුඹලාට,ඒ අයගේ පිට අත්ල කොච්චර කඩිසරද කියල.මේ කතාවේ කනගාටුදායකම තත්වය ඇතිවෙන්නේ බස් රියෙන් බහින වෙලාවෙදි.ඒ අවස්තාවේදී මේ අධමයන් කොහොම හරි කාන්තාවකගේ පිටුපසට වෙනවා.රියෙන් බසින විට ඇතිවන අධික තෙරපුමේදී නොමිනිස්කමේ අන්තයටම යන තිරිසනුන් ඔබලාත් දැකල ඇති.බස් රියෙන්  බහිද්දී මෙවනි අවදානමකට ලක්වන තරුණියක් ස්ත්‍රීන් දෙදෙනෙකුට මැදිවීමට ගන්නා උත්සහය දැක්කොත් උඹලටම ලැජ්ජ හිතේවි.මෙවනි පහත් තෘප්තියක් ලබාගැනීමටම පෙර සුදානමකින් බස් රියකට ගොඩවන්නන් හිඟ නෑ සමාජයේ.මගීන් පිරුණ බස් වල යාමට කැමති,ලැබෙනා අසුනත් වෙන අයකුට දීමට තරම් කාරුණික මොවුන්  වැඩිපුරම යාමට කැමති ඇගළුම් සේවිකාවන්,සිසුවියන් වැඩිපුර යනෙන බස් රථ වලයි.අතරමගින් බැසිය යුතු වූවත් තමන්ට වාසිදායක තත්වයක් රිය තුල නිර්මාණය වී ඇත්නම් රියෙහි ගමනාන්තය තෙක් යාමට මොවුන් දෙවරක් සිතන්නේ නෑ.එසේ යාමේදී නැවත ඒමට බස් රියක් නැත්නම්, කුළී රථයක හෝ ඒමට තරම් මොවුන් නිර්ලෝභියි.

මේක බලන උබත් මේ අධම වැඩේට පෙළඹිල ඇති ජීවිතේ එකපාරක් හරි.හැඟීම් වලට වැට කඩොළු දැමීම මමත් අනුමත කරන දෙයක් නෙමෙයි.හැබැයි වැටකඩොළු බිඳ දැමීමේදී එය සිදුවිය යුත්තේ දෙපාර්ශවේම කැමත්ත ඇතිව මිස එක් පාර්ශවයක අසරණකමින් ප්‍රයෝජන ගැනීමෙන් නෙමෙයි.මේක ඉවර කරන්න ඕන නිසා ඉවර කරන්නම්,ලාවට මතක තියන වේදිකා නළුවක දෙබසකින්.
"මේ ලෝකෙ මරල දාන හැම පිරිමියෙක්ම තමන්ගේ තාත්තා කියල හිතන්න පුළුවන්නම්,මේ ලෝකෙ දූශනය වෙන හැම ගැහැනියෙක්ම තමන්ගේ අම්ම කියල හිතන්න පුළුවන්නම්,කොච්චර ලස්සන වේයිද මේ ලෝකෙ අදට වඩා......."



                                       
                                                කටුස්සා.....