To You "GIMA...."

"ගුඩ් මොර්නින් මෝඩ පැටියා...."
"ගුඩ් මෝර්නින් ඌරු පැටියා....."

ගෙදර ඉන්න හැම දවසකම අපි දෙන්නෙගේ දවස පටන්ගන්නේ මේ විදිහට.උඹේ ආච්චිගෙනුයි සීයගෙනුයි අපි දෙන්නා හැමදාම බැනුම් අහනවා; සත්තුන්ගේ නම් කියාගන්නවාට.ඒත් දෙන්නම කවදාවත් ඒක නවත්තන්නෙත් නෑ.දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් ඇහැරෙනකොට අනිකා තවමත් ඇහැරිලා නැත්තන් දොරට ගහලා හරි ඒකව ඇහැරවලා ඒ විදිහට සුභපතා නොගත්තොත් දෙන්නගෙම හිතට ඒක හරි නෑ.දන්නවද...මේ ජීවිතේ මට හම්බවුන ලොකුම තෑග්ග ,ලොකුම වස්තුව තමයි උඹ.

2001  ජුනි මාසයේ අග; මම උසස් පෙලට ඇතුලත්වුන අළුත උඹේ අම්මව, නැත්තන් මගේ එකම අක්කව රෝහලට ඇතුලත් කලේ උඹව ගෙදරට අරගන එන්න.ජූලි 1වෙනිදා රෑ උඹේ තාත්තා ගෙදරට කෝල් කරලා උඹව ඉපදිච්ච පනිවිඩය කියලා තිබ්බ.පහුවදා මාව ගෙදර තියලා උඹව බලන්න ඉස්පිරිතාලේ ගිය ආච්චියි සීයයි ගෙදරට ආවේ හරි සන්තෝශෙන්. උඹව බලන්න ගෙදර අනිත් මිනිස්සු නිතරම ඉපිරිතාලෙට යන නිසා ගෙදර නවත්තලා යන්නේ මාව.ගෙදරට වෙලා ඉඳලා පුරුද්දක් තිබුනේම නැති මම ඇඟිලි ගැන ගැන හිටියේ උඹ ගෙදර එනකම්.ඒ උඹව බලන්නනම් නෙමෙයි.මට ගෙදරින් පැනගන්න.ඒ නිසාමද මන්දා උඹේ උපත මට මහාලොකු දෙයක් වුනෙත් නෑ. උඹේ ආච්චිගේ පැත්තේ සහෝදර සහෝදරියන් එක්ක ලොකූ සමගියක් තිබුන අපේ පවුලේ; තුන්වෙනි පරම්පරාවේ පලවෙනියාවුනේ උඹ.ඒ නිසාම උඹට නමක් හොයන වැඩේටත් කට්ටියගේ තිබුනේ සෑහෙන උනන්දුවක්.උඹේ අනිත් නැන්දලා,මාමලා ඔක්කොම අපේ ගෙදරට එකතුවෙලා සෑහෙන්න දිග නම් ලිස්ට් එකක් හැදුවා.හැබැයි ඒ එකෙක්වත් මගෙන් උදවුවක් ගන්න නිකමටවත් හිතුවේ නෑ.එහෙම වුනේ ඒ හැමෝම උඹේ මාමා ගැන හොඳට දැනගන හිටපු නිසයි.ඒ වෙලාවේ මගේ ඔළුවට ආවේ "මාගන්ධී චිංචිමානවිකා " කියන නම විතරමයි.ඒක කියලා මම උඹේ අනිත් නැන්දලා මාමලගෙන් බැණුම් අහපු තරමක් උන්ගේ සීරියස් වැඩේ ජෝක් එකට ගත්තා කියලා.එහෙම කියලා මම කොහොමද මගේ අක්කගේ ළමයාට පිට කවුරුත් හදපු නම් තියන්නේ.උඹේ මාමා එදා රෑ කල්පනා කරලා කරලා යන්තන් එක නමක් හදාගත්තා.රෑ 1ට විතර උඹේ ආච්චිලගේ කාමරේට ගිහින් ආච්චිවත් ඇහැරවලා,

"අම්මේ....ඔය එක එක නම් නෙමෙයි...මම නමක් හැදුවා....ඒ නමම තියන්න ඕනේ..." කියලා කියද්දී නින්දෙන් ඇහැරුන උඹේ සීයා මගේ දිහා බලන් හිටියේ මාව කන්න වගේ. 
"උඹට පිස්සුද මේ මහ රෑ ඇහැරගන දඟලන්නේ....?මොකද්ද නම....?"
"ගිම්සරණී මනෝරමා"
"මොකද්ද ඒ නමේ තේරුම...?"
"ගිම්හානයේ සැරිසරන්නාවූ මනෝරම්‍ය ස්ත්‍රීය"
"මොකක්....?"
"මොකක් නෙමෙයි...ඕක දැම්මේ නැත්තන් ඔන්න මම ඔය පොඩි එකාව අල්ලන්නෙවත් නෑ...."

ඔන්න ඔය විදිහටයි උඹට නම වැටුනේ.මටත් ඉතින් හරි සතුටුයි.ඒ උඹට නමක් දැම්ම හින්දනම් නෙමෙයි.අනිත් එවුන්ව පරාද කරපු නිසා.

පහුවෙනිදත් මාව ගෙදර තියලා අනිත් අය ගියා උඹව බලන්න ඉස්පිරිතාලෙට.ගිය කට්ටිය ආපහු ගෙදර එන සද්දේ ඇහුනත් ටෙලිවිශනය දිහාම බලනවා ඇරෙන්න ඒ එන අය දිහා බලන්න උවමනාවක් තිබුනේ නෑ මට.උඹේ ආච්චි මගේ ඉස්සරහට ආවා.එයා සුරුට්ටුවක් වගේ උණ්ඩිකරපු මොකද්ද එකක් දෝතින්ම තුරුල්කරන්.එයා එක පාරටම ඒ උණ්ඩිකරපු සුරුට්ටුව මගේ අතට දුන්නා.හැක්...උඹේ මූණ විතරක් ඉතුරුවෙන්න අනිත් ඔක්කොම ඔතලා.අම්මේ උඹේ මූනේ කැත....අදටත් මට ඉපදිච්චගමන් පොඩි එවුන් කිසි ලස්සනක් නෑ.ඇස් දෙකත් පියාගන හීනෙන් වගේ තොල් දෙකින් මොනවද උර උරා....මෙලෝ රහක් නෑ....ඒ මදිවට බැරියෑ....උපන්තෙක්ට පොඩි එකෙක් වඩා නොගත්ත, හුරතල් නොකරපු මගේ ඔඩොක්කුවේ දැන් උඹ....උඹව අල්ලන්නත් බයයි, පොඩිවෙයි කියලා.මම පිනෝකියෝ වගේ හිටියා හෙල්ලෙන්නෙවත් නැතුව.උඹේ ආච්චි උඹව ඔතලා තිබුන ශීට් එක අයින් කලා.අන්න එතකොටනම් උඹේ මනුස්ස පෙනුම ආවා ටිකක්.නැපියකුත් ඇඳගන මිකී මවුස් වගේ උඹ හිටියා.

"ඉස්ස ඉස්සල්ලාම වෙන කෙනෙකුගේ කියලා අතට දුන්නේ ඔයාගේ අතට..."

උඹේ ආච්චි එහෙම කියද්දී උඹ  මට විරුද්දව අද වෙනකන් කරන පජාත වැඩ වල ආරම්භය සනිටුහන්කලා.උඹව වැටෙයි කියලා හෙල්ලෙන්නෙවත් නැතුව රොබෝ වගේ හිටපු මගේ ඔඩොක්කුවේම උඹ චූ කලා.මහා ලොකු ගොඩක් නෙමෙයි.පොඩ්ඩක්.ඒත් ඒ මදැයි මට.

"අනේ මේ ගන්න....මගේ ඇඟේ චූ කරලා...."කියලා අනිත් අය හිනා වෙවී බලා ඉද්දි උඹේ ආච්චිටම උඹව බාරදීලා මම දිවුවේ බාත් රූම් එකට, ඇඟ හෝදගන්න.

ඔහොම ටික කලයක් යද්දි උඹ දන ගාන්න, අල්ලගන ඇවිදින්න, එහෙන් මෙහෙන් වචන එක දෙකක් කියවන්න පටන් ගත්තා.අන්න එතකොටනම් උඹට ටිකක් ජොලි ගතියක් ආවා.ජංගි කොටේ ගහගන පස්ස කඩපු කඩියා වගේ ගේ පුරාම දනගාද්දී, මොට්ටු මොට්ටු කරද්දී, බඩට බර්ර්ර් ගානකොට හිනාවෙද්දී, මගේ පපුව උඩ නිදාගනිද්දී ටික ටික මගේ හිතේ උඹගැන තිබුන ආදරය වැඩිවෙන්න පටන්ගත්තා.උඹ බහතේරුවේ "අම්මා" කියන වචනේ උනාට උඹ පොඩිකාලේ වැඩියෙන්ම කියපු වචනේ "මාමා " කියල තමයි ගෙදර හැමෝම අදටත් කියන්නේ.අපි දෙන්නට නොතේරෙන්න අපි දෙන්නා ගොඩක් ලංවුනා.වැඩිය කතාබහ නොකරන මගේ ලඟදී ,සද්ද නොකර මට තුරුල්වෙලා ඉන්න උඹත් පුරුදුවුනා.උඹ පොඩිකාලේ ඉදන් ඇඬුවේ හරි අඩුවෙන්.සමහර දවස් වලට එහෙම අඬද්දී මම උඹව වඩාගන ගේ ඉස්සරහ තිබුන ඇඹරැල්ල ගහ ලඟට හරි ජැම්සන් ගහ ලඟට හරි එක්කගන ගිහින් ගහත් එක්ක කතාකර කර උඹව නලවනවා.වැඩිකල් නොයා වත්තේ තිබුන හැම ගහකටම උඹ කිවුවේ "ගහ මාමා" කියලයි.අදටත් වත්තේ තියන ගස් අතගගා තනියෙන් කතාකරන උඹ දිහා බලනකොට මට දැනෙන්නේ ලොකු සතුටක්.ඔහොම කාලය ගෙවෙද්දී උඹ මොට්ටසෝරි යන්න ,එතනින් ඉස්කෝලෙට යන්න එහෙම පටන්ගත්තා.දැඩි තරගය නිසාම උඹව රජයේ පාසලකට දාන්නනම් අපිට බැරිවුනා.උඹ හොඳට ඉගනගත්තා.ඒ නිසාම ඉස්කෝලේ ටිකක් ප්‍රසිද්ද චරිතයක් බවටත් පත්වුනා.ගුරුවරුත් උඹට ආදරේ කරන්න පටන්ගත්තා.උඹට ඕනේවුනේ උඹට වැඩියෙන් ආදරේ කරන ගුරුවරියන්ව මේ ගෙදරට එක්කන් ඇවිත් නතරකරගන්න.උඹේ මාමත් ඒකට හරි ආසාවෙන් හීටියත් උඹේ අවාසනාවකටද මගේ අවාසනාවකටද මන්දා වැඩේ හරිගියේ නෑ.උඹේ පංතියේ හිටපු "ඔටිසම්" රෝගයෙන් පෙලෙන උඹේ යාලු පිරිමි ළමයෙක් දවසක් පංතිය මැද්දෙම චූ කරලා.උඹේ අනිත් යාලුවන්ගේ අම්මලා ඒ ළමයාව පංතියෙන් අයින් කරවලන්න සෑහෙන උත්සහයක.ඔය සිද්දිය වෙන කාලයේ එක දවසක උඹ මගේ ලඟට වෙලා මට විස්තරය කියවනවා.

"අනේ පවු මාමේ ඒ ළමයා....මේ ඇන්ටිලටත් පිස්සූ....පොඩි ළමයෙක් පංතියේ චූ කලහම මොකද?ඔය පාරේ යනකොට ඕනේ තරම් මිනිස්සු හිටගන චූ කරන්නේ....ඒ ළමයව පංතියෙන් අයින් කලොත් මමනම් යන්නේ නෑ ආපහු ඔය ඉස්කෝලෙට....."

ඒ තමයි මට ඉස්සල්ලම උඹව දැනුන දවස.එතකොට උඹ 2 වසරේ.උඹ කිවුවත් වගේ ඒ ඇන්ටිලා දින්නා.වෙලාවට උඹේ අම්මා ඒ පවුකාර වැඩේට සම්බන්දවුනේ නෑ.එදා ඉඳන් උඹ ඉස්කෝලේ යන්න අදිමදි කලා.ඉගනීමට තිබුන උනන්දුව අඩුවුනා.වාර අවසාන විභාහග ලකුණු හොඳටම අඩුවුනා.උඹව ඒ පාසලෙන් ඉවත්කරලා වෙනත් පාසලකට දාන්න උඹගේ අම්මලට සිද්දවුනා.උඹේ ජීවිතේ උඹ කරපු පළවෙනි විප්ලවය උඹ දින්නා.මම ආසාවෙන් උඹදිහා බලාගන හිටියා.

උඹේ තාත්තා නිවාඩුවට ගෙදර ආවහම උඹෙයි මගෙයි හිතවත්කම නිසා ඒ මනුස්සයාට දුක හිතෙයි කියලා ,ඒ දවස් 2-3දී උඹෙන් ඈත්වෙලා ඉන්න මට සිද්දවුනා.දවසක් උඹ නිදාගන්න යද්දී උඹේ අම්මා;

"ඔයා වැඩියෙන් ආදරේ මාමටද?...තාත්තටද....?"
"එහෙම නෑ ඉතින්....මම දෙන්නටම ආදරෙයි...."
"හරි මෙහෙම හිතන්නකෝ....මාමයි තාත්තයි වතුරේ ගිලෙනවා.ඔයත් එතන ඉන්නවා.ඔයා පොඩියිනේ.ඉතින් එක පාරට බේරගන්න පුළුවන් එක්කෙනයි.ඉතින් ඔයා ඉස්සල්ලම බේරගන්නේ කාවද...?"
උත්තර දී ගන්න බැරුව උඹ මහා හයියෙන් අඬලා තිබ්බා.
"හරි හරි....උත්තර දෙන්න එපා.මට හිතාගත්තැකි...."
පහුවදා උඹේ අම්මා ඒ කතාව කියද්දී මගේ ඇසුත් රතුවුනා.

දැනට මගේ ජීවිතේ හිටපු නිල පෙම්වතියෝ තුන්දෙනා එක්කම අපේ ගෙදර කෙනෙක් කියාලා ඉස්සල්ලම කතාකලේ උඹ.හැම තිස්සෙම මගේ අස්සෙම රිංගගන ඉන්නකොට උඹට හොරෙන් මල් කඩන්න මාමට බැරිවුනා.මම ෆෝන් එකෙන් මල් කඩද්දී වෙන වැඩක් කරනවා වගේ මගේ කාමරේ ඉඳන් ඒවා අහගන ඉන්න උඹට තිබ්බේ පුදුම දක්ශකමක්.ඒ අයත් එක්ක උඹත් කතාකලා.ඒ හැමෝටම උඹ කතාකලේ "ගෙම්බී" කියලා.ඒත් උඹ ඒ විස්තර කාටවත් කියන්න ගියේ නෑ.උඹ ඒවා ආච්චිට,උඹේ අම්මට කියන්න වුනේ මම ඒ අයට ඒ විස්තර කිවුවට පස්සේ.ඒ ඒ කාල වලදී මම ඒ තුන්දෙනාවම අපේ ගෙදරට එක්කන් ආවා.උඹ ඒ අයත් එක්ක කොච්චර කුළුපගව ආශ්‍රය කෙරුවත් වැරදිලාවත් මට ඒ අයගේ අතින්වත් අල්ලන්න දුන්නේ නෑ ගෙදරදී.මම අතින් අල්ලන කොට හිමින් සැරේ අපි දෙන්නා මැද්දට ඇවිත් දන්නේ නෑ වගේ මගේ අතින් අල්ලගන මගේ පෙම්වතියව අයින්කරන උඹව දැක්කහම අපිට හිනා ගියත් උඹටනම් ගානක් තිබුනේම නෑ.අපරාදේ කියන්න බෑ, ඒ එක ගෙම්බියෙක්වත් උඹත් එක්ක තරහාවුනෙත් නෑ.

මගේ හැම හොර වැඩක්ම ඉස්සල්ලම මාට්ටුවුනේ උඹට.ඉස්සල්ලම මගේ කාමරේ තියලා සිගරට් පැකට් එකක් අහුවුනෙත් උඹට.ඒත් උඹ කවදාවත් ඒවා ආච්චිට කියන්න ගියේ නෑ.මම නැතිවෙලාවලදී ගෙදර කවුරුහරි මට බැන්නොත් මම ආපුගමන් ඒවා මට කිවුවෙත් උඹයි.ඒ අයට විරුද්ධව කතාකරලා මාව බේරගන්නත් උඹ සෑහෙන්න මහන්සිවුනා.අන්තිමේදී ගෙදර අය මං ගැන උඹ ඉස්සරහා කතානොකරන තත්වයටම වැඩේ සිද්දවුනා.මාත් එක්ක ඉඳලමද මන්දා "ලයිෆ් ස්ටයිල්" එකේ මම ආසකරන ගොඩක් දේවල් වලට උඹත් ආසවුනා.උඹට මේ මලජරා කෑම පුරුදුකලා කියලා උඹේ අම්මා අදටත් මට බනින "මාරි බිස්කට් පුඩිම" තමයි ඒකෙන් ප්‍රධානම දේ.පුඩිමක් කිවුවට ඒක තමයි උඹෙයි මගෙයි උදෑසන ආහාරය උනේ.මාරි බිස්කට් පැකට් එකක් කඩලා පිගානට දාලා ඒක උඩින් කිරි වත්කරලා ටික වෙලාවක් වහලා තියලා හැන්දකින් කන්න මම පුරුදුවුනේ 7-8 වසරේ ඉදන්.ඒක දිහා බලාගන හිටපු උඹත් මාත් එක්ක ගේමට සෙට්වෙනකොට ළමයටත් ඌරු කෑම පුරුදුකරනවා කියලා මම බැනුම් අහපු තරමක්.චිත්‍රපටි, සංගීතය වගේ දේවල් වලදී පවා එක්කෝ උඹ මගේ තාලෙට හැදුනා.නැත්තන් මම උඹේ තාලෙට පුරුදුවුනා.මගේ පළවෙනි රැකියාව විදිහට හෝටල් ක්ශේස්ත්‍රය තොරා ගනිද්දී උඹ තමයි වැඩියෙන්ම සතුටුවුනේ.ගෙදර ඉන්න එකම දවසෙත් උඹට මොනවම හරි සුකුරුත්තන් කෑමක් හදලා දෙන්න මට සිද්දවුනා.

ඔහොම කාලය ගතවුනා.අපේ තෙවැනි පරම්පරාවේ පළවෙනියා විදිහට උඹ මල්වරවුනා.පවුලේ ඔක්කොමල්ලා සෑහෙන්න සතුටුවුනා.ඒ අතරින් උඹගැන දුක්වුන එකම එකා මම වෙන්න ඇති.කවදාවත් ලොකු ගෑණු ළමයෙක් විදිහට උඹගැන හිතන්න බැරිවුන මට ඒකෙන් පස්සේ උඹ මගෙන් ඈත්වෙයි කියලා තිබුනේ බයක්.මොන  පිස්සුද....මහාලොකු මුර දාලා නොතිබුනත් ඒ දවස්වල උඹවත් කාමරේකට දාලා තිබුනා.ඒත් ඉඩක් ලැබුන ගමන් උඹ මගේ ගාව.අම්මේ...ඒ දවස්වල අපි උඹේ ආච්චිලගෙන් බැනුම් අහපු තරමක්.අදටත් උඹ මගේ ගාවට වෙලා තුරුල්වෙලා ඉද්දී උඹේ ආච්චි "චූටි පුතා....ඔය ළමයා දැන් පොඩි එකෙක් නෙමෙයි.ඔයවගේ හැසිරෙන්න එපා" කියලා කිවුවත් කාටද ඕව මතක.....පුටු සැටියේ හරි බිම හරි දිගාවීගන තුරුල්වෙලා T.V.බලනකොට දැනෙන හැඟීම ඒ අය දන්නවද?

උඹ දන්නවද අද මම මේක ලියන්නේ ඇයි කියලා....?උඹ දැන් 8 වසරේ.8 වසර කියන්නේ උඹේ මාමනම් ඉස්කෝලේ හොඳට සෙල්ලම්කරලා, ගහගන,මරාගන මඩකරියා වගේ ගෙදර ආපු කාලයක්.ඒත් කෙල්ලෝ එහෙම නෑ.උන්ගේ හිතට යෞවනයේ චමත්කාරය දැනෙන්න පටන්ගන්න වයස.අපිත් එක්ක එක පංතිවල හිටපු සමහර කෙල්ලන්ට 8 වසරෙදි කොල්ලොත් හිටියා ඒ වෙනකොට.ඉස්සර මාත් එක්කම සෙල්ලම් කර කර කියව කියව හිටිය උඹත් දන් දැන් ටිකක් ඒවගෙන් ඈත්වෙලා මේක්-අප් කරන්න, කොන්ඩ මෝස්තර දාන්න, එක එක ඇඳුම් ඇදන් කණ්නාඩිය ඉස්සරහා කැරකෙන්න එහෙම පටන් අරන්.ඒවාට තහංචි දාලා උඹව හිරකරගන ඉන්න තරම් මෝඩයෝ කවුරුත් මේ ගෙදර නෑ.ඒත් ඒ දේවල් එහෙම වෙද්දී උඹ මගෙන් ඈත්වෙයි කියලා මගේ හිතට දැනෙන්නේ බයක්.කුරුළු පැටවු කූඩුවක හිරකරලා හදන්න බෑ කියලත් මම හොඳටම දන්නවා.ඒක එහෙම වුනත් උඹගැන හිතේ තියන ලෝභය ,තෘශ්නාව නිසාම හිත නොසන්සුන්වෙලා මේ දවස්වල.ඒ මොනවා උනත් මම උඹව කවමදාවත් හිර කරන්නේ නෑ.රාජකාරිය නිසාම ඉස්සරවගේ උඹේ ලගින්ම ඉන්න බැරිවුනත් මම පොරොන්දුවෙනවා මම උඹේ ජීවිතේට කවමදාවත් නරකක් වෙන්නනම් දෙන්නේ නෑ කියලා.ඒකෙන් කියන්නේ උඹව රත්තරන් කූඩුවක දාලා හදනවා කියන එකනම් නෙමෙයි.උඹට හම්බවෙලා තියන ලොකුම සම්පත තමයි උඹේ අම්මා.අද අම්මගේ උසටම ඉන්න උඹ එයත් එක්ක ඉන්නේ යාලුවෙක් වගෙයි.ඒ අම්මත් උඹගැන හොඳ ඇලර්ට් එකේ ඉන්නේ.ඒ එයාටත් ඉන්න එකම සම්පත උඹ හින්දා.උඹේ අම්මට විතරක් නෙමෙයි.ආච්චිට,සීයට ඉන්න ලොකුම සම්පතත් උඹ.උඹේ මාමාගේ ජීවිතෙත් උඹ.ඉතින් කොහොමද අපි උඹට නපුරක් වෙන්න දෙන්නේ...?ඉස්සර බාර්බි කාර්ටූන් බලපු එකා දැන් හින්දී, ඉංග්‍රීසි ලවුස්ටෝරි බලනකොට , වයලීනය අරගන ආදර ගීත වාදනය කරනකොට හිත නොසන්සුං වෙනවානම් තමයි.මම කවදාවත් අහලා නැති "සිද්ධාර්ත් මල්හෝත්‍රා" කෙනෙක් ගැන කියවනකොට බයකුත් හිතෙනවා.ඔක්කොටම වඩා එපාවෙන වැඩේ තමයි අර කිසිම පිරිමි කමක් නැති පොන්නයෝ වගේ ඉන්න කොරියන් නළුවන්ට පිස්සු වැටෙන එක.මේ ලඟදී ඒකෙක්ගේ මූණ පිටකවරෙකට දාපු පොතක් ගත්තා කියලා උඹේ අම්මගෙන් හොඳටම බැනුම් අහනවාත් මම අහගන.උඹේ අම්මා කියන විදිහට ෆේශල් කරන අයිබ්‍රෝ හදන "අයියලා" ටිකක් උඹේ ඉස්කෝලෙත් ඉන්නවළු.ඒක ඇහුවහමනම් මට සංසාරෙත් එක්ක එපාවුනා.උඹට පිරිමිකම ගැන ,ආදරේ ගැන පාඩම් කියල දෙන්න මට තාම බෑ; උඹ තාම මට පොඩි එකෙක් නිසා.ඉතින් මට කරන්න ඉතුරුවෙලා තියෙන්නේ උඹට මේ අහසේ පියාඹන්න දීලා උඹේ පරිස්සමට උඹත් එක්කම පියාඹන එක විතරයි.මේ අහසේ සුළි සුළං, කුණාටු, අකුණු හරියට.ඒවා උඹට පේන එකක් නෑ.වලාකුළු, තරු, හඳ , ඉර විතරක් උඹට පෙනේවි.කමක් නෑ.උඹ ඒවා දිහා බලාගන නිදහසේ ඉගිල්ලියන්.උඹේ මාමා අනිත් ඒවා බලාගන්නම් ;උඹට හීරිල්ලක්වත් වෙන්න නොදී.


ප:ලි:-
මම බ්ලොග් එකක් ලියනවා කියලා අපේ ගෙදරින් දන්නේ උඹ විතරයි.ඒකේ නම,යූසර් නේම්,පාස්වර්ඩ් පවා උඹ දන්නවා.මේක කියවලා තේරුම් ගන්න තරම් සිංහළ දැණුමක් උඹට තව නැති නිසා උඹ මේක කියවන්නේ නෑ.ඒත් උඹට දැණුම් තේරුම් ඇති කාලෙක කවදහරි මේක කියවනවා කියලා මම දන්නවා.එදාට මම ජීවතුන් අතර හිටියත් නැතිවුනත් උඹේ මාමා උඹට කොච්චර ආදරේ කලාද කියන දේ ගැන යන්තමින් හරි තේරුම් ගනින් මේක කියවලා.


කටුස්සා....