ඔබ හමුවූ දා පටන් මා හදවත අවදියෙන්..

අහම්බයක්
මේ තරම් ලස්සනවෙන්න ඕනෙද ?
මේ තරම් ආදරණීය වෙන්න ඕනෙද ?
මේ තරම් දුක හිතෙන්න ඕනෙද ? 
මේ තරම්  මතක ඉතුරුකරන්න ඕනෙද ?
හිතෙන හිතෙන වෙලාවට 
මතක්කර කර හිනාවෙන්න තරමටම ???

එක්කෝ
නෑවිත් ඉන්න තිබුනා උඹට....
බැරිමනම්
ඇවිල්ලා ගුලිනොගැහී හිටියනම්;
මගේ හිත අස්සේ
හිතේ රස්නේ ඇස් අගට නොගෙන
හිනාවෙනවනේ අදත් මම.......

අඩුමගානේ
මේ විදිහට මහ හයියෙන්
ආත්මෙම හෙල්ලිලා යන තරමටම
තට්ටු නොකර,
හිමිහිට මෘදුව
පිරිමදින්න තිබුනා මගේ හදවත....
එහෙමවුනානම්
මම තාමත් හුස්මගන්නවා
සැනසිල්ලේ........

ඔක්කොම ඉවසන්න තිබුනා....
ඒත් අර හිනාව !
රෑ තිස්සේ ඇහැරගන 
උඹගැනම හිතන්න තරම්
තවම
හිත අස්සට ඇවිත් නෑනම් තමයි.....
ඇහැරිලා බලද්දී
උඹ හිනාවෙනකොට දොරගාව
ඇත්තමයි
මිරිකන්න තිබුනා උඹව
ලඟ හිටියනම්........

හැබැයි
මේ විදිහට නොතිබුන එකමයි හොඳ
කෙලවරක් ;
අපේ කතාවට......
තිබ්බනම් ඉවරකරන්න වෙනවනේ
එක තැනකදී......
දැන් මට යන්න පුළුවන්
උඹ එක්ක අනන්තෙටම
හීන අස්සේ හැංගිලා........

උඹට තිබුනා
ටිකක් කලින් එන්න......
ආවනම් ;
මේ කවි කඳුර
අද
කවි සාගරයක් වෙලා......