වැළළුණු කවිකම

මම දැක්ක කුජීතම කවියා නුඹ මිතුරාන බිඳුනු පසු නෞකාව ඉතිරි සුංබුං වලින් තැනූ පහුරට නැගී මග නොදැන හාමතින් ආදරය සොයාගිය නපුරු කවියා නුඹයි දුටුව විට සා දෙනෙත නැවතිලා සීරුවෙන් දඩබිමට ගෙනවගන තනිකරලා වෑයමෙන් හාවෙකුට පෙම්කෙරුව නපුරු වෘකයා ඔබයි.... කිසිදෙයක් නොමැති නුඹ දෙස බලා ආදරෙන් තනිකමට කවි සිංදු එකින් එක මුමුණමින් ගී කියපු කිරිල්ලිය මැරුව කවියා ඔබයි හිතුමතේ පාව ගිය මල් අතර සමනලුන් වශීකර කවි පෙලින් ගෙන්වගන චාටුවෙන් තටු සිඳලා සිනාසුන කුරිරු කවියා ඔබයි..... නුඹේ හද පැතුව පෙම මුවාකර කඩතිරෙන් මිහිපිටක නොමැති පෙම අකුරුකර කවි පදෙන් අහිංසක හිත රැවටු තුච්ඡ කවියා නුඹයි සිත බැඳුනු ආදරය පිටනොකර සිටි පවින් දෙනු මිසක එනු නොමැති ආදරය දුක බැවින් අන් මලක සුවඳ පැතු වියරු දුදුනා ඔබයි..... ලංවෙන්න කීව මුත් සියවරක් මුව අගින් ලං නොවී ලඟ ඉඳන් පාළු මැකු සුරතලෙන් හිතවතිය හිත් බින්ඳ මෘග කවියා ඔබයි හමුනොවන පෙම සොයන් වෙන හිතක් පැතු බැවින් හිත තියන් ගොලු කෙරුව හිත බින්ඳ පව අරන් මැරෙනකම් දුක් විඳින ඇගේ කවියා නුඹයි.....

-කටුස්සා-