මගේ ආදර යස්සනී

මතකයිද ඒ කාලේ....

වෙලාවක් කලාවක් කිසිවිටක නොම තිබුන
නුඹට රිසි හැමවෙලේ මන පුරා නුඹ රැඟුව
ඒ රැඟුම් දරණුබැරි සිතක් කවි පද බැන්ඳ
කියවමින් ඒ කවිත් ලිවුවේ කාටද ඇසුව

මතකයිද ඒ කාලේ....

මා වෙතට කිසිදිනක එන්නේම නෑ කියපු
යන්න හැදු විට පිටව පරලවී මට බැනපු
ජීවිතය වී මගේ දිවිය විසිතුරු කරපු
ගෙවෙන හැම තප්පරෙම මට තුරුලු වී හිටපු

මතකයිද ඊයේ ඔබ....

අසන්නට දෙයක් ඇත තරහවෙනු බෑ හොඳද
තරහාවුනොතින් ඔන්න මරනවා හපලා මම
ලියපු හැම අකුරකම පෙර දිනක මා සිටිය
දැන් කොහිද ඒ අකුරු ආදරය මදිවීද

දන්නවද....

හරිම බර ජීවිතය වරාමල සේ කෙරුව
නුඹම විය මල මගුලි මට මාව අහිමිකල
හිත විඳින ආදරය ලියනු බැරි අසරණව
අකුරු බැරි කවියා වෙමි නුඹ ලඟදි ගොලුව ගිය

තේරුම්ගන්නවද....

ජීවිතය තරමටම ආදරය දැනෙනවිට
විඳිනු මිස ආදරය කුමට පද පෙරළමිද
ඒ කාලේ මට පෙන්වූ ලොකු කමට දඬුවම්‍ ය
ඉවසපන් තව ටිකක් ඔහොම වී මදි උඹට


කටුස්සා....