නොමියන....

මැවෙන සිතුවිළි දැනෙන හැඟුමන් එකින් එක ගෙන ඉවතලා
සුළඟේ පාවෙන වරාමල සේ මගේ ලෝකෙන් පාවෙලා
සිතට වදදෙන අපේ මතකය ලොවට රහසින් සඟවලා
උදයෙ සුපිපුන පින්න මල සේ ඉන්න ඔහු තුරුලටවෙලා

නමුනුකුල සිප හමන සුළඟට සිතින් පෙම්බැන්දත් එදා
රැඳෙනු නොහැකිව හමන සුළඟත් දුකින් කෑගැසුවා මෙදා
දුටුවේ හැම මං අප කතාවේ නමුනුකුල පමණක්නිසා
කිසිකෙනෙකු ලොව දොසක් නොකියත කන්ද තාමත් ගොළුනිසා

එක්ව දුටු හැම හීන පොකුරෙම පාට තැවරුවේ ඔබනිසා
තනිව දකිනා හීන යායම පුරන්විය නුඹ දුරනිසා
මලක්වුන නුඹ නටුව මත කටු සුවඳ අමතක කලනිසා
ගලන ලේ බිඳු සඟවගන මම සිනාසෙමි නුඹ නැතිනිසා

පෙර පුරුද්දට නුඹේ සිනහව මැවී පෙනුනත් නෙතුමතින්
නුඹේ අතැඟිලි ඇදෙන රිද්මය සොයනමුත් කෙහෙරැලිමතින්
මගේ මුවඟට දැනුන සුසුමේ මතක සෙවුවද උනුහුමින්
එනු එපා යලි බිඳින්නට නුඹ හදක් තවමත් නැතිබැවින්


කටුස්සා....