මංජුල ලක්මාල් කන්දේවිදාන සහෝදරයාට....

දුරක් ආ මුත් පතා නුඹ සිත හමුනොවුන බව කෙම්බිමක්
මටවඩා නුඹ දනියි ඒ බව කියන්නේ නෑ වෙන යමක්
රන්මලක් ලෙස දකින මුත් අද කටු අතර නිදි කුමරියක්
අතීතය දුර වැඩියි අප හට ඉතිරිවුනෙ ඇයි මතකයක්

දුටුවදා සිට ලංව ඉන්නට ගෙතුවමුත් එක කවි පෙළක්
පද එකින් එක ගෙන ගයන්නට තිබුනෙ නෑ එහි අරුමයක්
අපේ මතකය ගිනි ගොඩක්වුන තැනදි ඔබ ගැයු පද පෙළක්
අකීකරු සිත සමග සිරකර සැඟවුවා මම සිහිනයක්

කාත් කවුරුත් නොමැති මා හට නුඹේ බැල්මද රසවිතක්
බැල්මකින් හෝ නොකල වරදට ණයයි දිවිමග හැම පැයක්
නොබිඳ සිල්පද සුරැකි අප පෙම මගේ දිවියට මහමෙරක්
නමක් සොයනව තවම තනියම කිමිද මතකයේ හැම ඉමක්

කටුස්සා....



කවියට එච්චර ඇළුම් නොකරන මගේ හිතට කවියක් කිවුවහම එක පාරටම මතක්වෙන කවි දෙකක් තිබුනා.මොන හේතුවකටද මන්දා ඒ කවි දෙකට මගේ හිත ගොඩක් ඇළුම් කරන්නවා.ඒකෙන් එකක්වුනේ මුහුණු පොත හරහා දුටුව "රුවන් බන්දුජීව" මාහතාගේ මේ කවියයි.

අනික රවීන් සහෝදරයා ලියන  "මොන්ටිසෝරිය" බ්ලොග් අඩවියේ දුටුව ...දුකක් නැහැ ඉතින් මට පල්ලමේ මම හිටිය... කියන කවිපංතිය.

ඊයේ පෙරෙදා දවසක ඒ කවි දෙකට තව කවියක් එකතුවුනා.ඒ අපි හැමෝම දන්න මංජුල ලක්මාල් කන්දේවිදානෙ සහෝදරයාගේ (ඔවු ඔවු...අපේ අටමගේ තමා ) "අටම්පහුර" බ්ලොග් අඩවියේ පලවුන "හදවතක් නැති ලොවට නොහැගෙන නමක් නැති ලෙන්ගතුකමක්"කියන කවියයි.අටම් ස්ටයිල් එකට අනූව කිසිම මටසිළුටුකමක් නැතුව ලියවුන ඒ කවියට හිත ගොඩක් ඇදිලාගියා.ඒකගෙන් අහන්නත් හදලා ආපහු මොන මගුලකටද කියලා හිතුන නිසා අනවසරයෙන්ම ඒ කවියට උත්තර බැන්දා.අටමගෙ කවියට අලඟු තියන්න බැරිවුනත් ටිකක් හරි හොඳයි කියලා හිතුන නිසා ඒක මෙතන්ට දානවා.අටමෝ....සමාවියන්,උඹේ කවියට අනර්ථයක් උනානම්.