පෙම් පුදසුන මං තැබුවේ අසෙනිය මල් දෝතයි....

සුසුම්ලන්නට දුකක් ගන්නට 
වරම් නැති දුක තබා නුඹ ලග
බලාසිටියෙමි බොඳවෙනා නෙතු
මුවාකරමින් නුඹේ සෙවනට
දිනක තුරුලුව පවසනාතෙක්
ආදරෙයි මම නුඹත් හිමිහිට

නුඹ නෙතඟ රැඳි කඳුලු බිඳුවත්
මහමෙරක් මෙන් රැඳුන පපුවක
යලිත් පැමිනෙනතුරු වසන්තය
බලාඉන්නට හැකිද ඇසු දින
සත්තමයි හිතවතිය හදවත
මද සිනා සැලුවා......
බලා නුඹ දෙස බවුන්වැඩු සිත
මද සිනා සැලුවා......


ඔය මුවඟ රැඳි එක සිනහවට
වරු ගණන් තරු ගැන්න නෙතකට
මුවග මදහස සදාකල්හිම
රඳන්නට හැකිවෙදැයි ඇසුවිට
සත්තමයි හිතවතිය හදවත
මද සිනා සැලුවා......
නුඹ සිනහා උල්පත් මැවූ සිත
මද සිනා සැලුවා......


කටුස්සා....