පමාවී ඇවිත් උයනේ පිපුන මල් නෙලාගනු බෑ....

සිහින නොදකින රැයක් වනු මිස
පාට සිහිනය වන්නේ කෙලෙසද
ආදරය හරි ලාභ මගෙ ලඟ
යශෝදාවත කියනු කුමකට

මේ ඉසවුවේ මලුත් නපුරුයි පෙති අඩුයි කටු බොහෝමයි
සුවඳ බලනට ලංවුනොත් නුඹ කටු ඇනී නුඹ හට රිදෙයි
නොඹැළුවත් පෙර දයාවෙන් ලොව උඹ ලඟදි හිත හිරිවැටෙයි
කටු ඇනී ලේ ගැළුවොතින් නුඹේ මටම මාවම එපාවෙයි

මගහරින්නට කීවමුත් සිත නෙත් කැලුම් නුඹ නෙත පතයි
ලිහාගන්නට නොහැකි වරදට දිනෙන් දින සිත වට වෙලෙයි
කතානොකරන එකම දවසක් කල්පයක් මෙන් මා දවයි
හඳුනගන්නට  නොහැකි සිතුවිළි පෙරුම් පුරමින් මගබලයි

 කාත් කවුරුත් නොමැති කාලයේ පාලු මැකුවෙත් ඔබ තමයි
ඉවරයක් නැති කතා අතරින් සවන් සෙවුවේ ඔබෙ හඬයි
සිනා නොමදුටු සිතක කෙළවර සදා ඇඳුනේ ඔබේ නමයි
හෙට දිනක නුඹ පිටව ගිය පසු දිවි ගෙවන යුරු නොම දනියි

කටුස්සා....