කවිය....

හිරු සැගව ගිය දිනක අදිසි වෙස් ගෙන සැනින
උරුම පාළුව හැඳින හදිසියෙන් සුව රැගෙන
වියළි ගිය සිත් මලට සිසිල් දිය පැන් ඉසින
පොළව දෙදරා මතුව සුව ගෙනපු දිය කදුර

පන්හිඳට වෙර කෙරුව යුගය නුඹ නිමාකර
අහිමි සුව හදවතට යලි යලිත් උදාකල
නුහුරු නුවරක තනිව පාලුවෙන් හිදින සඳ
නුඹම පමණයි හිටියේ තනිකමට මගේ ලඟ

සැගව තිබු සිතුම්පෙල එකින් එක මිටට ගෙන
වල් වැදුන බිම් කඩක සුපුශ්පිත රුව මැවුව
සිරව තිබු ආත්මය හිතුමතේ පා කෙරුව
නුඹම විය මා සොඳුර අදුරු සිත පහන් කල

පායනා විටදි හිරු අළුත් අහසක දිනක
අහිමි සෙනෙහස සොයා හිරුට පෙම්බැඳි විටක
නොකියාම මට හොරෙන් පිටවෙලා නොපෙනෙන්න
සැගවුනේ කොහෙද නුඹ සොයනවා තවම මම

පායනා හිරු දිනක සැගවෙයිද නොදත් කල
කෙලෙස රදවම්ද මා මගෙ දිවිය හිරු මතම
නොයා නුඹ දුරු කතර දමා මා අතරමග
කවිය නුඹ හැමදාම රැඳෙනු මැන මා ලගම





  
කටුස්සා....