සැපත.....

සිනාසෙන නුඹෙ මුහුණ
හීනෙනුත් පෙනෙන කොට....
කොහොම පැකිළෙම්ද මම
නගින්නට දිවිමගේ
සැටරිමක මුදුනටම....

නුඹේ කතා දෙසවනේ
නිම්නාද නැගෙන සඳ....
යකඩ මිටි කුළු හඬට
කෙසේනම් වසන්නද
මගේ දෙසවන දිනක....

ඉවසම්ය හැම දුකම
විඳින දිවි තුරාවට....
දුකක් නොව සැපයක්ය
තුරුළුවන විට දැනෙන
දුවේ නුඹ සුවඳ ලග....

යා යුතුය බොහෝ දුර
කැටුව නුඹ අතනෑර....
එයටමයි වෙහෙසෙන්නේ
නැතුව හුරු සුවඳ ලඟ....
මා හෙලන සුසුම් අද
තනිව හිඳ යහන මත
නුහුරු හුරු නගරයක....
හඳුනගන දිනක හෙට
එපා දුක්වන්න නුඹ....
තාත්තා යන වදන
අරුත් වැටහෙයි එදින....

අවැසි නැත මට දිනක
දිනන්නට ලෝකයම....
දිනූ පසු නුබ ලොවම
වැළඳ මා සිඹ මුහුණ
පවසපන් "තාත්තේ"යි
කියා ඒ ඇතිය මට.......


කටුස්සා....

පසු සටහන-

සති දෙකකට වැඩි කාලයක් අන්තර්ජාලයෙන් ඈත්වෙලා වින්දේ නිදහසක්ද අපහසුවක්ද කියලා තාම හොයනවා.ඒත් ඒ කාලයේදී මම ආපහු ඇස් ඇරල බලන්න පුරුදුවුනා කියන එකනම් බොරුවක් නෙමෙයි.ඉස්සර වගේම නිදහසේ පොත් කියෙවුවා.රූපවාහිනිය නැරඹුවා.අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ හිටියත් මේ පැත්තේ නොගිහින් හිටිය පලාත්වලට ගියා.වේලස්සන නිදා ගත්තා.පාඩුවේ ඇස් වහගන සින්දු ඇහුවා.ඒ අස්සේම තාත්තා කරපු දේ නොකලොත් නොට්ටිගේ පුතා කියල අහන්න වෙන නින්දාවෙනුත් ගැලවුනා.තාත්තා තරම් නොවුනත් ඒ ආසන්නයටම යන්න පුතාට පුළුවන් වුනා.අනාගතේ තරමක් නොපැහැදිලි වුනත් සුනිල් එදිරිසින්හයන්ගේ "සියල්ල ඉදිරී ගරා වැටුන දා" අහගන ඉස්සරට වඩා සැනසීමෙන් ඉන්නවා.හරි...ඒකතා ඉවරයි.

දැනට සති 3ට විතර කලින් මේ බ්ලොග් ලෝකයෙන් මුනගැහුන මිත්‍රයෙක් සමග ප්‍රථම වතාවට දුරකතනයෙන් කතාකලා.ටිකක් වෙන්න අනුමත වෙලා හිටපු ඔහුත් සමග කතාකරන වෙලාවේ ගෙදර ආවහම සෙට් වෙන්නත් කතාකරගත්තා.එතනදී ඔහු පැවසුවේ "උඹ එනවනම් 4 වෙනිදට කලින් වරෙන්.4 මම ගෙදර යනවා.පොඩි එකීගේ උපන්දිනේ.ගිය පාරත් ආවේ නෑ කියලා හෙන කේස්.මේ පාරනම් යන්නම ඕනේ....."ඒ ගැන එච්චරයි.ඊට පස්සේ ව්‍යාපාර ගැන,අරක්කු ගැන වගේම රටේ නැති දේවල් ගැන තමා කතාකෙරුවේ.ඒ කතාවෙන් දවස් 3-4ට විතර පස්සේ දවසක රූපවාහිනියේ හිරු නාලිකාවේ "සඳ ගිරි මුදුණ" කියන සන්ගීත වැඩසටහන නැරඹුවා.සුනිල් එදිරිසින්හ ආරාධිතයා වුන මේ වැඩසටහන මෙහෙයවූවේ නදීක ගුරුගේ සහ රත්න ශ්‍රි විජේසින්හ ශූරීන්.එදිරිසින්හ මහතාගේ "චන්ද්‍ර මණ්ඩලේ සැතපුන" ගීතයට රත්නශ්‍රී ඉදිරිපත් කල හැදින්වීම අහනකොට මට මතක්වුනේ එදා කතාකරපු මගේ මිත්‍රයාව.වෙන වල්පල් ගැන කතාකලත් තම දියනිය පිළිබඳව  ඔහුගේ හිතේ තියන ආදරේ ගැන අළුතින් හිතෙන්න පටන්ගත්තා.ඔහු තම දරු දෙදෙනාට ගොඩක් ආදරේ කරන පියෙක් බව මම දැනගන හිටියා.තමාගේ බ්ලොග් එකේ පින්තූරෙටත් ඔහු යොදාගත්තේ ඒ කෙළි පැටික්කිවයි.ඒ ඇතිවුන අදහස් තමයි ඒ වෙලාවෙම අකුරුවුනේ මේ විදිහට;ඒ වැඩසටහනේ ඉතිරිය බලන ගමන්ම.

දැන්නම් ඒ දුවගේ උපන්දිනේ පහුවෙලත් ඇති.ඒත් මේ කවි ටික ඇයට උපන්දින තෑග්ගක් වේවායි පතන අතරම මාගේ මිත්‍රයාටත් ඔහුවෙනිම දහසක් වූ පියවරුන්ටත් මේ වචන ටික උපහාරයක්ම වේවා'යි ප්‍රාර්ථනා කරනවා.
(එම බ්ලොග්ලියන්නගේ නම මෙතනින් සදහන් නොකලේ මේ කවි පලකරන්නේ ඔහුගේ අවසරයකින් තොරව නිසයි.දිනක මේ කවි ඔහු කියවූවහොත් එම නම හෙළිකිරීම හෝ නොකිරීම ඔහු තීරනය කරාවී ).